AudiotourStadswandeling Thorn

Welkom, bij de monumentenroute door het witte stadje Thorn. 

Een beknopte geschiedenis over Thorn. 

Thorn werd in het laatste kwart van de tiende eeuw gesticht als een abdij voor benedictinessen. De stichters waren de voornamelijk edellieden Ansfried en zijn vrouw Hilsondis. Na de dood van Hilsondis werd Ansfried in 995 bisschop van Utrecht. Hun dochter Benedicta werd de eerste abdis van de abdij van Thorn. Was het klooster aanvankelijk van geringe omvang, in de loop van de dertiende eeuw ontwikkelde het zich tot een wereldlijk stift voor adellijke dames. 
Met uitzondering van de abdis behoefden de kloosterdames - kanunnikessen of stiftdames genaamd - niet langer bindende geloftes af te leggen. Zij konden het klooster naar believen verlaten. Ook mochten zij persoonlijke eigendommen bezitten. Overdag bewoonden zij statige panden. De nachtelijke uren waren zij verplicht in een gemeenschappelijke slaapzaal in de abdij door te brengen. 

Rond 1310 trad een wijziging op in het uiterlijk vertoon van de stiftdames. In een schrijven van 1310 aan de Paus verzochten zij het zwarte bovenkleed te mogen  afleggen, daar zij niet langer als reguliere kloosterlingen wensten te worden aangezien! Na twee eeuwen van stilzwijgen van de zijde van de H. stoel bleek Alexander VI de wereldse neigingen van de stiftdames te begrijpen. In een brief uit 1497 staat hij hen toe de gewraakte kloosterkleding af te leggen en zich voortaan in het witzijden te tooien. 
De stiftdames waren afkomstig uit de hoogste adel van het Duitse Rijk. Er was plaats voor slecht twintig dames in het stift. Op zijn hoogst zes priesters of kanunniken zorgden voor de liturgische taken. Aan het hoofd stond een abdis. Deze had sinds dertiende eeuw naast geestelijke ook wereldlijke macht. Daarmee werd zij landsvrouwe van een miniatuurvorstendom, het Land van Thorn, dat Thorn en omgeving omvatte. Met de komst van de Fransen in 1794 kwam er een einde aan vorstendom en abdij van Thorn. De stiftdames en hun getrouwen namen de wijk en de stiftgebouwen werden door de bezetters verbeurd verklaard en vervolgens afgebroken. Alleen de Abdijkerk bleef dit lot gespaard. Thorn geraakte in economisch en sociaal opzicht in een dood tij. Door de armoede echter bleef het authentieke karakter goed bewaard wanen wij ons bij een bezoek terug in de zeventiende of achttiende eeuw!