Beschuit

Beschuit was een luxe artikel en is voortgekomen uit het scheepsbeschuit (de ovale beschuiten in de vitrine). Het is eigenlijk deeg waar een beetje vet aan toegevoegd is waardoor het langer houdbaar werd.
Beschuit wordt doormidden gesneden en voor een tweede keer gebakken. Vroeger heette beschuit in Nederland dan ook “tweebak” (twee-maal-gebakken) en in de Franse tijd veranderde dit in ‘biscuit’ en verbasterde later in ‘beschuit’, vgl. in het Duits ‘Zwieback’. De beschuiten werden in doppen gebakken en los verkocht vanuit het beschuitvat. Het beschuitvat wat hier staat is een vat waarin 200 kg krenten heeft gezeten.

Per streek konden verschillende beschuiten bestaan, bijvoorbeeld het Twents beschuit dat groter is. Hiervoor waren dus andere doppen nodig en andere beschuitbussen. Verkade kwam als eerste met de beschuitbus en hiervoor had de klant een eigen trommeltje.

Tegenwoordig zitten er 13 beschuiten in een rol wat nog dateert uit de 19e eeuw. De beschuiten werden los verkocht of per verrel (= 25 stuks). Een halve verrel is 12½ beschuit en dat werd voor het gemak naar boven afgerond, vandaar 13 stuks.